Multiple sclerose is een chronische ontsteking van de hersenen en het ruggenmerg. Vaak ontstaat de ziekte al op jongvolwassen leeftijd, tussen 20 en 45 jaar.

Als het ziekteverhaal van de patiënt en de klinische bevindingen bij het neurologisch onderzoek multiple sclerose doen vermoeden, worden aanvullende onderzoeken uitgevoerd. Er wordt dan een MRI-onderzoek van de hersenen en het ruggenmerg uitgevoerd, aangevuld met een lendenpunctie en een onderzoek naar de reactie van het zenuwstelsel op prikkels van de zintuigen.

Multiple sclerose verloopt vaak met opstoten, zoals dubbelzien, loopstoornissen en gevoelsstoornissen in de ledematen. Bij die opstoten wordt de patiënt zo snel mogelijk behandeld met een hoog gedoseerde cortisonekuur die enkele dagen duurt. Zo kunnen de symptomen van de opstoot sneller voorbijgaan.

Om dergelijke opstoten te voorkomen, bestaan er uiteenlopende geneesmiddelen, die we immunomodulerende therapie noemen. Immunomodulerende middelen zijn geneesmiddelen die gunstige elementen van het afweersysteem stimuleren en negatieve elementen afremmen.

Immunomodulerende middelen kunnen via een inspuiting in de huid of in de spier, via een infuus of via de mond toegediend worden. Welke medicatie wordt toegepast, hangt af van het aantal en de plaats van de ontstekingsletsels die bij het MRI-onderzoek werden vastgesteld. Daarbij wordt ook rekening gehouden met de handicap en de specifieke wensen van de patiënt en zijn familie.

Bij ernstiger vormen van multiple sclerose wordt voor een infuus gekozen, dat om de vier weken via het daghospitaal wordt toegediend. De patiënt blijft dan twee uur lang in het ziekenhuis, waarbij de neuroloog altijd even langskomt.

Voor specifieke klachten, zoals blaasproblemen of pijn, wordt samengewerkt met andere artsen in het ziekenhuis. Er wordt ook veel aandacht besteed aan intensieve oefentherapie. Kinesitherapie, thuis of in het revalidatiecentrum, kan de patiënt helpen, zo nodig aangevuld met logopedie, ergotherapie en psychosociale ondersteuning.